23 Nisan Milli Egemenlik ve Çocuk Bayramımız vardı çok önceleri. Yurdumun en ücra köşesinde bile coşku ile kutlanırdı. Bilhassa köy okullarında bir şenlik havasında idrak edilirdi. Köy meydanında yapılan kutlamalar unutulmazdı.
23 Nisan’ın anlamını, değerini bilmek gerekir.
TBMM’nin açılışı, halkın kendi kendini yönetiminin ilk adımı. Çocukların bayramı…
Seksenli ve doksanlı yıllarda Ramiz Turan Stadyum’undaki kutlamaları hatırlayın; çocuklar bayram yapardı da bizler seyrederdik.
Okul öncesi çocuklar bile anne ve babalarının kucaklarında hatta omuzlarında o güzellikleri bayram havasında seyrederlerdi.
Bayramlar, bayramdı o zamanlar!
Ve neşe doluyordu insanlar!
*
Bu sene 23 nisan sabahı kalktım. O eski heyecanı ve coşkuyu yeniden yaşamak için yollara düştüm!
Yol boyunca okul bahçelerinde yapılan programlar vardı.
Ben merkezde genel yapılan kutlamalara katılmak istiyorum.
Kent Meydanı’na geldim; sessizlik hakim ve kimse yok!
Çevredeki esnafa sordum: “Bugün 23 Nisan, hani bayram nerede?”
Genel kutlamaların ilçemiz Gazi İlkokulunda yapacağını söylediler.
Gerçekten şaşırdım.
Bu, nasıl bir şey anlayamadım!
Halkın ve sivil toplum örgütlerinin katıldığı coşkulu bir bayram sabahı beklerken; bu özel ve dünyanın tek çocuk bayramı benim sadece hatıralarımda kalmıştı.
Ve Kent Meydanı’nın ortasına gelip; hayal ettim…
Folklor ekipleri, coşku ile şiir okuyan çocuklar hatta çocuk şarkılarının okunduğu bir konser, gökyüzünde uçuşan balonlar, çocukların ellerinde neşe ile savrulan bayraklar, pamuk helvalar, macunlar, elma şekerleri…
Meydanı birden doldurdum.
Çok mu zordu…
Yoksa ben mi geride kaldım!
Nedir problem anlayamadım?
Bu yıl 23 Nisan’ı kutlayamadım.
Birden 1978 yılında Muş’un Serinova Köyü’ndeki 23 Nisan kutlamasını hatırladım. Bayram sabahı yağan kar bile bize engel olamamıştı.
Ne de güzel kutlamıştık çocuk bayramını…
Son zamanlar bakıyorum market açılışları bile daha coşkulu ve heyecanlı…
Açıkçası zaman mı değişti yoksa ben mi çok gerilerde kaldım bilemedim.
Çok üzgünüm!
Çocuklar Bayramınız kutlu olsun!
